Poesia di Antonio Gerardo Marinelli
È juórnə ?
La lìuna ,quasə stìuta , sə córəca madəmeànə.
Zíttə zíttə, chə du nùvələ pə cuperta, s’addormə.
Ru séulə , dannəje la bbonanòttə , ùarda, éssa mbàccia ,
pròima d’arrəzzersə, p’affacciarsə ngióima alla mundàgna.
Stizzə ləggíerə cascanə da chéllə nùvələ chə maméuue sə scrjeànə,
mendrə accumbagnanə “Cóirə” chə sə nə viéanə a nnaldra tèrra.
Rə scíurə , la jèrva, rə pədieàlə e chésta tèrra nostra pìurə ,
armíranə lə làcremə cadíutə luccəcandə gne stellə,
mendrə s’assùcanə.
Ècchə, solamendə ru uàllə armastə, canda angàura
aspəttannə na lìucə che s’arrappiccia
nnzieabra a ru séulə c’arvoje.
È juórne?
È giorno?
La luna, quasi spenta, si è coricata questa mattina.
Zitta zitta, con due nuvole per coperta, si addormenta.
Il sole, dandogli la buonanotte, guarda, lei in faccia,
prima di alzarsi, per affacciarsi, sopra alla montagna.
Gocce leggere cadono da quelle nuvole che tra poco scompaiono,
mentre accompagnano “Quelli” che se ne vanno in altra terra.
I fiori, l’erba, gli alberi e questa nostra terra anche,
ammirano le lacrime cadute brillanti come stelle,
mentre si asciugano.
Qui, il solo gallo rimasto, canta ancora
aspettando una luce che ci riaccende
Insieme al sole che ritorna.
È giorno?
____________________
Copyright: Altosannio Magazine;
Editing: Enzo C. Delli Quadri
Altosannio 