Lassàmə cambéa. Lasciami vivere.

di Antonio Gerardo Marinelli 

Lassàmə cambéa.

Sò jójje, r’uspədeàlə d’Agnèune 
e tə faccə stà prəghiéra. 
Nə mm’accìdərə . 
Lassàmə cambéa. 
Ècchə steanghe. 
Ècchə fammə armanoje 
pə feà n’appəndəciòítə , na cùglia, na fəgliènna 
e n’upəraziéunə a nu chèurə chə vàttə angàura . 

Accuscì, chə la spəranza, 
tàndə crəstəjéanə aje salveàtə. 
Assópra a ste mundàgnə, 
assòttə a la chianiùra, jójje ,
chə sò sémbrə fattə na masceata e ddu serviziə, 
tə serve angàura, 
pìurə àddəmeànə. 

Perciò, lassàmə cambéa. 
Lə friddə, la nòivè, ru séulə chə spacca le pròitə 
nə men’accióisə. 
Fa rù breavə. 
Sə méurə jójje, meure nu pajòjəsə sànə 
e ne solamendə issə, 
ma pìurə rə fríeatə attornə. 

Pərciò, lassàmə cambéa 
e t’arrəngrazie.

Lasciami vivere.

Sono io, l’ospedale di Agnone 
e ti faccio una preghiera:
Non uccidermi.
Lasciami vivere.
Qui sto
Qui fammi rimanere,
per un’appendicite, un’ernia e un parto
e un’operazione a un cuore che batte ancora.

Così, con la speranza,
tanta gente ho salvato.
Sia in montagna,
sia in pianura, io,
che ho sempre assolto a una missione e a due srvizi,
Ti sono ancora utile,
anche domani.

Perciò, lasciami vivere.
Il freddo, la neve, il sole che spacca le pietre
non mi hanno ucciso.
Fa il bravo,
se io muoio, muore un paese intero
e tutti i paesi intorno, non solo io.

Perciò, lasciami vivere.
Grazie.

Copyright: Altosannio Magazine

Editing: Enzo C. Delli Quadri

Pubblicità