La frəttitə – La frittata

Poesia di Duilio Martino
in dialetto di Fraine (Ch) con traduzione

La frəttitə

Scugnei lə fəfə ‘Ndoniə  nghə la coppla
n’ghəpə e ‘n gə  pənzei chiəu a la frəttitə
l’avè appoisə a ‘nu pedə de cərəsciə
n’dò lə puteia vədè da sopra all’ərə .

P’arpusò z’appuiettə a ‘nu manopplə
lu saulə l’avè quasə sturdulluitə
abbruscioiə lə vrəcheunə gne la vrəsciə.
Z’arvigliettə e sbuttennə la callərə

primə də spannə ‘n terrə lu manduilə
z’attacchettə a la vaucchə də lu ciôcənə
ch’avè môssə a lu peuzzə de lu grosciə;

aprettə la mandrocchiə e lə fərmuichə
z’avè fattə chiù grossə də lə vrocələ
“zeufflə…” dəcettə… “ca cossə ‘n è pôsciə

ma du fərmichə rausciə…
quandə tə cogliə la setə e la fəmə
lə grôllə schinzə  e vivə l’acqua prenə.

La frittata
(traduzione non letterale… per mantenere la metrica)

Sguscava fave Antonio col cappello
in testa e non pensava alla frittata
l’aveva appesa a un tronco di ciliegio
dove poteva vederlo dall’ara.

Per riposare s’appoggiò a un covone
il sole già lo aveva rintronato
bruciavano le zolle come brace.
Si risvegliò e borbottando il paliolo

prima che a terra stendesse il mantile
lui si attaccò alla bocca del fiascone
che avea messo nel pozzo dell’eunuco

aprì lo strofinaccio e le formiche
s’erano già ingrossate come sassi
“soffia” mi dissi “non son dei pesci”

ma due formiche rosse…
quando ti coglie la sete e la fame
i grilli scansi e bevi l’acque insane.