di Felice Di Rienzo [1],
tratta da “Poeti dialettali di Agnone ” curato da Domenico Meo [2]
[divider]
Rə zampugnìarə
Évanə na bbèlla cócchja assurtóita
rə zambugnìarə chə mənìvan’a Agnéunə,
la zambógna la sunèava zə Frangischə
e Carmənuccə sunèava la tutarèlla.
Facévanə la nuvéna ógne annə
unə alla Cungəzziéunə e un’a Natèalə,
sə prəsəndàvanə chə tandə də rəspèttə
e tə dàvanə la fəghìura e la cucchjarèlla.
Ru jurnə apprìessə chə tutta dəvuziéunə,
cumənzàvanə la nuvòina alègrə alègrə
e ssə vədévanə la uandìara chə rə bbəcchìarə
la pašturèlla éva purə cchjù sulènnə.
Quàndə zə Frangischə suneàva la zambógna
Carmənuccə dəcéva la lətanójja:
«La nòttə də Natalə é nòttə sanda
ru patrə, ru fəgliùolə e ru spirətə sandə».
Na vòlda fənuta la sunèata
sə štava angóra tuttə junəcchjìatə
dəcévanə ššènnə alla pòrta: «Gesù e Maria»
tuttə arrəspunnavèamə: «Sempre sia lodato».
A Natèalə tuttə éva fənìutə
armanóiva solamèndə ru pagaméndə
tra sòldə, fasciùolə, farina o baccalèana
tə salətòvanə cundìand’e suddəsfèttə.
Cə lassàvanə la cunsulaziéunə
dòppə nu bbèllə ésamə də cuscìenza.
Nghirə jurnə avamə fattə ru duvérə nùoštrə
də šta vəcióinə a Ddójja.
Gli zampognari
Erano una coppia ben assortita
gli zampognari che venivano ad Agnone
la zampogna la suonava zio Francesco
e Carmine suonava il piffero.
Facevano la novena ogni anno
una alla Concezione ed una a Natale,
si presentavano con tanto di rispetto
ti davano l’immagine e un cucchiaio di legno.
Il giorno dopo con tutta devozione
cominciavano la novena allegramente
e se vedevano il vassoio con i bicchieri
la pastorale era pure più allegra.
Quando zio Francesco suonava la zampogna
Carmine diceva la litania:
“La notte di Natale è notte santa
il Padre, il Figliolo e lo Spirito Santo”.
Una volta finita la suonata
si stava ancora tutti inginocchiati
dicevano uscendo dalla porta: “Gesù e Maria”
e noi rispondevamo: “Sempre sia lodato”.
Il giorno di Natale tutto era finito
rimaneva soltanto la ricompensa
tra soldi, fagioli, farina o baccalà
ti salutavano contenti e soddisfatti.
Ci lasciavano la consolazione
dopo un bell’esame di coscienza.
In quei giorni avevamo fatto il nostro dovere
di essere vicini a Dio.
______________________________
[1] Felice Di Rienzo, Molisano di Agnone, dapprima artigiano, poi carabiniere, infine postino. Usava sapientemente satira ed ironia per diletto personale e degli amici locali. Ha trasferito nelle sue poesie queste sue innate capacità. Morì il 21 aprile 1995
[2] Domenico Meo, Abruzzese di Castelguidone (CH), ma agnonese di fatto, lavora alla Asrem di Agnone (IS). Si occupa, in termini scientifici, di dialetto, riti, usi e tradizioni popolari. Tanti i suoi libri, su cui giganteggia il Vocabolario della lingua di Agnone.
[divider] Editing: Enzo C. Delli Quadri
Copyright Altosannio Magazine [divider]
Altosannio 