M’ajje sunneàtə de sunneàjə la tèrra màjja.

Antonio Gerardo Marinelli

M’ajje sunneàtə de sunneàjə la tèrra màjja. 

E sàira. 
Assùpoitə, 
chə lə cuzzéttə appujéatə a nu pədeàlə də nìucə , 
assətteàtə, assòpra a nu ciuóccə də laina arsicchə, 
soprappənzíeàrə a armərjéajə na sperella də séulə armastə 
ch’asciuvera, pe stətorsə, apua, arròitə alla mundàgna, 
mèndrə lə stèllə cumenzanə a feà appicciestiuta, 
stíeànghə. 
Na pìcca də lucəcappèllə , 
facennə liucə, mò scíóinə e mò nàunə, 
jócanə a scopennascónnə. 
N’aldra pícca, chiù là, 
fíenə lə zùllə attornə a na ròcchia də mərìquela 
e mmìeàsə alla rəddóica . 
Sembranə vècchjə chə s’appíccianə e sarr’appiccianə 
e scuppiettəjéanə davéndrə alla ciúmmenòira, 
scənnə da nu tezzàunə umədiccə e céppə 
mèndrə, chə ru zuffəlatìurə, sə stuzzənəjéaja ru fuóchə. 
Nndravàidə pìurə nu ciéllə mammaràunə 
vùlea sóttə a la lìuna chiaina , 
quasə neàta, chə, 
mendrə arrəschieara l’ària, 
mə fa cumbagnójjà. 
Attórnə, 
nnzə sèndə anəma vóiva. 
Chə nù muméndə, 
nu gríllə, appujéatə a nu cippə də greànə 
chə sə méùe gna tóira viéndə, 
cumenza ru sciammiérə 
e, cundiéndə , pə sə fà səndójje da la cumbagna , 
sə méttə a candeà la sərəneàta nnziebra a na racanèlla. 
Na vendóima chiù calla, 
neàta alləmbruvvòisə, 
s’à ggrammbeàtə la səmènda də rə rəcuoàrdə 
annascuastə davéndrə a ru chèurə mójja 
pə arrəcarlə ann’andra vójja. 
Andò? 
Ècchə. 
Alla tèrra andònda e crəsciùta la vóita. 
Alla tèrra andònda sò néatə. 
Alla tèrra andònda, quatrariéllə, 
sò cambeàtə a peànə e uógljə, 
peànə e ssógna, 
n’aniéllə de salgiccia 
e, alla fèsta , a suəànə də cambeànə, 
chə na fəlleàta de prəsuttə, cascavallə e suprescjèatə. 
Alla tèrra andònda angheuura méùe 
mə piacessə arrəjojjə, 
p’artruarmə gné nu quatraríellə, 
p’arzəllua chə rə cumbégnə 
a sticchjə, susìcchia e bbaggənèllə. 

Libera traduzione. in caso di discordanza prevale il testo in dialetto.

Ho sognato di sognare la mia terra. 

È sera. 
Assopito, 
Con la nuca appoggiato ad un albero di noci, 
seduto sopra un ciocco ci legno secco, 
sovrappensiero a guardare un raggio di sole rimasto che scivola, 
per spegnersi dopo, dietro la montagna, 
mentre le stelle cominciano ad accendersi, 
sono. 
Alcune lucciole, facendo luce ad intermittenza, 
giocano a nascondino. 
Altre, più in là, 
girano intorno ad un rovo di more e in mezzo alle ortiche. 
Sembrano faville che si accendono e riaccendono 
scoppiettando dentro il camino,
nascendo da un tizzone umido e rametti 
mentre, con il soffietto; si muove la brace. 
Intravedo anche un pipistrello volare 
sotto la luna piena, appena nata, che, 
mentre rischiara l’aria, 
mi tiene compagnia. 
Intorno, 
non si vede nessuno. 
All’improvviso, un grillo, 
poggiato su uno stecco di grano che si muove con il vento, 
comincia a fare l’altalena 
e, contento, per farsi sentire dalla compagna, 
comincia a cantare insieme ad una raganella. 
Un venticello più caldo, 
nato all’improvviso, 
si prende i semi dei miei ricordi 
nascosti dentro il mio cuore 
per portarli altrove. 
Dove? 
Qui. 
Alla terra dove sono nato. 
Alla terra dove da ragazzino 
sono cresciuto con pane e olio, 
pane e strutto, 
un pezzetto di salsiccia 
e, con il suono di campane, 
una fèllata di prosciutto, caciocavallo e salame. 
Alla terra 
dove ancora adesso mi piace restare, 
per sentirmi come un ragazzino 
e per giocare con i compagni 
a “sticchjə, susìcchia e bbaggənèllə”.

Copyright: Altosannio Magazine 
Editing: Enzo C. Delli Quadri  

Pubblicità